Wojewódzki ośrodek terapii uzależnień WOTU

Wojewódzki ośrodek terapii uzależnień WOTU

Dane kontaktowe:

  • Smażyno 9
  • Szemud
  • tel. +48 501
  • http://wotu.pl/
  • sekretariat.smazyno@wotu.pl
  • wyświetlenia: 5858
  • wyświetlenia telefonu: 197
  • wyświetlenia strony int.: 126

Wojewódzki ośrodek terapii uzależnień WOTU jest miejscem, w którym specjaliści z wieloletnim doświadczeniem pomagają osobom zmagającym się z nałogami. Pomagamy nie tylko osobom dotkniętym chorobami, ale też członkom rodziny, na których uzależnienie najbliższych miało wpływ. 35 – letnie doświadczenie w tworzeniu programów terapii pozwoliła nam wypracować niezawodne sposoby na leczenie uzależnienia. Metody stosowane przez nasz ośrodek to terapia grupowa i indywidualna. Leczenie z uzależnienia od narkotyków i alkoholu jest w naszym ośrodku jest bezpłatne, nawet dla osób, które nie posiadają ubezpieczenia zdrowotnego.

Zakres leczenia:
  • Psychoterapia indywidualna – prywatność takiej rozmowy rozluźnia pacjenta, który ma szansę otworzyć się przez terapeutą.
  • Psychoterapia grupowa – wsparcie osób mierzących się z podobnymi problemami, rozumiejących trudności przez jakie przechodzi pacjent jest niezbędne do zbudowania siły, która pomoże osobie uzależnionej zwalczyć nałóg.
  • Zajęcia edukacyjne – nasz ośrodek nie tylko leczy psychiczne i fizyczne uzależnienie pacjentów, ale także edukuje ich, zmniejszając prawdopodobieństwo powrotu do nałogu.
  • Ośrodek prowadzi 8 tygodniowe terapie, dla osób:
  • uzależnionych od alkoholu
  • uzależnionych od hazardu
  • Oferujemy program 12 miesięczny dla osób dotkniętych uzależnieniem od substancji psychoaktywnych.
Co nas wyróżnia:
  • Zespół specjalistów o szerokich kompetencjach,
  • Wypracowane po wielu latach autorskie programy leczenia,
  • Bezpłatna terapia,
  • Indywidualne podejście,
  • Ośrodek znajdujący się na wsi zapewniający spokój i miłą atmosferę naszym pacjentom.

Jak wygląda terapia uzależnień?

Jak wygląda terapia uzależnień?

Alkoholizm oraz inne uzależnienia uznane zostały za choroby chroniczne. Celem ich terapii jest więc zachowanie abstynencji i wypracowanie mechanizmów, które pozwolą nałogowcowi czerpać satysfakcje z życia z dala od substancji. Jak wygląda to leczenie i w jaki sposób osiągane są powyższe cele?

Choć uzależnienia są odwiecznymi problemami towarzyszącymi ludziom od pokoleń, a poziom świadomości na ten temat nieustannie się podnosi, wciąż powszechne są stereotypy zniekształcające wyobrażenie o tzw. „odwyku”. Wiele osób uważa, że alkoholikom aplikowane są „cudowne” leki, które bez wysiłku opanowują ich głód substancji. Niektórzy ludzie są przekonani, iż uzależnienie jest wyborem, a wyjście z niego zależy wyłącznie od woli chorego. Jeszcze inni twierdzą, że wystarczy odizolować nałogowca od alkoholu czy narkotyków lub porządnie „nastraszyć” konsekwencjami jego zachowania, by raz na zawsze zapomniał o swoim problemie i nauczył się żyć normalnie.

Wszystkie tego typu twierdzenia wynikają z niewiedzy i niezrozumienia mechanizmów nałogu. To właśnie one sprawiają, że alkoholik czy narkoman przez bardzo długi czas nie zdaje sobie sprawy z utraty kontroli nad swoim życiem, a nawet, kiedy zostanie o niej uświadomiony i zechce przerwać błędne koło – nie potrafi tego zrobić.

lista ośrodków leczenia uzależnień

Pierwszym krokiem w kierunku zdrowienia jest wzbudzenie w osobie uzależnionej motywacji do podjęcia terapii. Nie jest to łatwe zadanie – często powolne, stopniowe wskazywanie konsekwencji picia nie wystarcza i konieczna jest tzw. „interwencja”. Stanowi ona spotkanie kilku osób bliskich nałogowcowi, które w stanowczy sposób uświadomią mu fakty związane z jego chorobą. Ważne jest również powstrzymanie się od pomagania alkoholikowi: nie należy spłacać jego długów, usprawiedliwiać jego nieobecności w pracy lub kryć go przed rodziną i znajomymi. W ten sposób chory nie ma możliwości doświadczenia skutków swojego postępowania, a tym samym nie widzi potrzeby jego zmiany.

Kolejnym etapem, stanowiącym właściwy początek leczenia, jest tzw. terapia podstawowa. Zwykle odbywa się ona na oddziale leczenia uzależnień lub w poradni o podobnym profilu. Cechami charakterystycznymi dla tej fazy są duża intensywność zajęć terapeutycznych, przewaga spotkań grupowych nad indywidualnymi oraz dość schematyczny program spotkań bazujący na programie placówki, w której się odbywają. Leczenie stacjonarne odbywa się w grupach liczących od siedmiu do czternastu osób, trwa od pięciu do ośmiu tygodni, a pacjenci czują się w jego czasie bardziej jak w szkole, niż w szpitalu. Trwające kilka godzin dziennie zajęcia terapeutyczne obejmują spotkania w grupie, wspólne omawianie zadanych wcześniej prac pisemnych, mini wykłady, a także oglądanie filmów edukacyjnych. Można powiedzieć, że leczenie to opiera się przede wszystkim na psychoterapii i psychoedukacji. Na tę chorobę nie ma magicznej tabletki czy zastrzyku, należy więc wpłynąć na psychikę alkoholika za pomocą nowych informacji i rozmów, a także wyposażyć go w narzędzia potrzebne do zmiany sposobu myślenia i reagowania.

ranking placówek leczenia uzależnień

Faza terapii podstawowej ma dwa etapy połączone z odmiennymi celami. Pierwszym jest analiza destrukcji alkoholowej, czyli uświadomienie pacjentom skutków ich nałogowego picia w różnych sferach życia. W ten sposób chorzy maja okazję zmienić swoje nastawienie do dotychczasowych nałogowych zachowań, zauważyć ich dramatyczne konsekwencje oraz odblokować „zapijane” do tej pory uczucia. Drugim etapem tej fazy jest nauka umiejętności potrzebnych do trzeźwego życia. Pacjent zostaje wyposażony w wiedzę i umiejętności ułatwiające zachowanie abstynencji od alkoholu oraz powrót do „normalnego” funkcjonowania psychologicznego i społecznego. Najczęściej poruszanymi tematami są: radzenie sobie z głodem alkoholowym, zapobieganie nawrotom choroby, radzenie sobie z emocjami, budowanie i korzystanie z sieci wsparcia, organizacja czasu i asertywność, ze szczególnym uwzględnieniem asertywnego odmawiania alkoholu.

Kiedy pierwsza faza terapii dobiega końca, chory jest dopiero na początku „trzeźwienia”, a jego decyzja o abstynencji jest krucha. Dysponuje wiedzą i nowymi przekonaniami dotyczącymi swojej choroby, ale jeszcze nie jest w stanie stwierdzić, czy będzie w stanie przekuć je w działania. Wielu alkoholików po kilku miesiącach od wyjścia z ośrodka wraca do picia, dlatego też potrzebny jest kolejny etap terapii odbywający się już w trybie ambulatoryjnym, czyli w poradni leczenia uzależnień. Kontynuacja leczenia nazywana jest terapią pogłębioną, trwa ok. dwudziestu dwóch miesięcy i polega na indywidualnych spotkaniach z terapeutą, grupą wsparcia oraz warsztatach terapeutycznych. Sesje te są zwykle mniej schematyczne, a program terapeutyczny jest elastyczny i na bieżąco dostosowywany do aktualnych potrzeb chorego. Do metod pracy należą: wymiana doświadczeń pomiędzy członkami grupy, wspieranie szczerej i otwartej komunikacji oraz analiza problemów aktualnie przeżywanych przez pacjenta. Najczęściej poruszanymi tematami są zaś: kontakty z rodziną, problem poczucia winy, odzyskania zaufania, przeżywanie wstydu związanego z zachowaniami z okresu picia, unikanie sytuacji towarzyskich sprzyjających zapiciu, radzenie sobie z emocjami, głód alkoholowy. Niejednokrotnie zachodzi potrzeba do powracania do kwestii omawianych podczas terapii podstawowej oraz powtórne uświadomienie pacjentowi, że wciąż jest osobą uzależnioną.

Jak rozpoznać uzależnienie?

Jak rozpoznać uzależnienie?

Wielu z nas wydaje się, że osoba uzależniona to taka, która musi pić codziennie i za każdym razem upija się do nieprzytomności. Często ulegamy złudzeniu, że jeśli ktoś potrafi powstrzymać się od sięgnięcia po kieliszek przez długi czas, z pewnością nie jest alkoholikiem. Tymczasem objawy choroby niejednokrotnie są subtelne i czasami trudno je zauważyć. Jak rozpoznać, że ktoś z naszych bliskich cierpi na uzależnienie?

Nałóg może przybierać różne oblicza. Powstaje w wyniku nadużywania alkoholu, palenia papierosów, brania narkotyków lub kompulsywnego oddawania się jakiemuś zachowaniu, np. seksowi, zakupom czy grom hazardowym. Możemy uzależnić się również od takich codziennych czynności jak jedzenie i korzystanie z internetu. Nietrudno zauważyć, że choroby te różnią się od siebie, ale łączy je pewna cecha wspólna: ich ofiary przez długi czas nie chcą się przyznać, że straciły kontrolę nad swoim życiem. Trudno więc oczekiwać, że alkoholik lub narkoman pewnego dnia po prostu zakomunikuje: mam problem i potrzebuję fachowej pomocy. Zazwyczaj sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana – aby zmotywować nałogowca do terapii, otoczenie musi samodzielnie wykryć zaburzenie, a następnie dołożyć wszelkich starań, by mu je uświadomić.

Rozpoznanie uzależnienia jest o tyle trudne, że często dotyczy rzeczy bardzo powszechnych, z którymi spotykamy się na co dzień. Nie każda osoba, która okazjonalnie sięga po alkohol, zostanie alkoholikiem. Podobnie jest z czekoladą, telefonem, seksem czy zakupami – niemal wszyscy uważają je za nieodłączny element swojej codzienności, a mimo to większość z nas nigdy nie wpadnie w szpony nałogu. Trudno zauważyć granicę pomiędzy normą a patologią, ponieważ jest ona niezwykle płynna. Uzależnienie jest choroba podstępną i zdradziecką, a przy tym bardzo często szalenie trudną do wykrycia. Nawet leczący się nałogowcy po latach nie zawsze potrafią odpowiedzieć na pytanie, w którym momencie przekroczyli cienką linię dzielącą ich od choroby.

ranking ośrodków terapii alkoholizm

Nie ma w tym niczego dziwnego – zwykle dzieje się to w sposób niepostrzeżony i nieuchwytny. Pojawiają się jednak sygnały ostrzegawcze, których zauważenie może pomóc nam zachować zdrowy rozsądek. O bliskości tej granicy świadczy sytuacja, gdy podczas ostatniego pół roku co najmniej dwa razy zdarzyły nam się trzy z wymienionych niżej okoliczności:

– jednorazowe wypijanie dość dużej ilości alkoholu lub zażywanie dużych ilości innych środków, np. sześciu dużych piw lub jednego litra wina lub ćwierci litra wódki;
– regularne, codzienne wypijanie alkoholu lub zażywanie innych środków;
– rozpoczynanie dnia od picia alkoholu lub zażywania narkotyków;
– regularne „klinowanie”, czyli leczenie kaca alkoholem;
– picie lub branie w samotności lub w sytuacjach, gdy odczuwane jest zmęczenie, smutek, cierpienie;
– zaniedbywanie obowiązków domowych lub zawodowych z powodu picia lub brania;
– koncentracja wokół alkoholu lub innych środków (poświęcanie dużej ilości czasu na zdobywanie środka i zabiegi związane z piciem lub braniem);
– picie lub branie pomimo szkód powodowanych przez te środki, np. złamanie nogi pod wpływem alkoholu lub narkotyków i dalsze picie lub branie;
– trudności w przypominaniu sobie tego, co działo się poprzedniego dnia, w sytuacji związanej z piciem lub braniem;
– uśmierzanie przy pomocy alkoholu lub innych środków poczucia winy czy wyrzutów sumienia, z powodu czynów popełnionych pod wpływem;
– kierowanie samochodem pod wpływem;
– reagowanie napięciem, rozdrażnieniem w sytuacjach utrudniających kontakt z alkoholem lub narkotykami;
– sygnały od innych sugerujące ograniczenie ilości wypijanego alkoholu lub zażywania innych środków.

Zignorowanie powyższych sygnałów ostrzegawczych skutkuje rozwinięciem się groźnego uzależnienia. Wówczas pojawiają się konkretne objawy (które również bywają ignorowane zarówno przez samego chorego, jak i jego otoczenie):

ranking ośrodków terapii

Głód alkoholowy

Głód alkoholowy jest silną, natrętną potrzebą spożycia danej substancji. Charakteryzuje się narastającym napięciem, rozdrażnieniem i niepokojem. Występuje zwłaszcza w sytuacjach kojarzonych z alkoholem.
Upośledzona zdolność kontrolowania picia lub brania.

Większość z nas spożywa alkohol w sposób umiarkowany, co oznacza, że mamy pełną kontrolę nad ilością, okolicznościami oraz częstotliwością picia. Osoba uzależniona po wypiciu pierwszej porcji nie ma możliwości zadecydowania o tym, w którym momencie przestać. Ktoś taki często zakłada, że spożyje niewielkie ilości, a kończy się na znacznie większych.

Zmieniona tolerancja alkoholu

Na początku uzależnienia tolerancja na alkohol wzrasta. Taki stan rzeczy może utrzymywać się przez wiele lat, ale po jakimś czasie, w miarę rozwoju choroby tolerancja się obniża.

Objawy abstynencyjne

Są to symptomy zespołu odstawienia, które pojawiają się w czasie pierwszych 24-36 godzin od zaprzestania picia. Organizm może wówczas reagować objawami przypominającymi przeziębienie (osłabienie, podwyższona temperatura, bóle mięśniowe i głowy), silnym drżeniem rąk lub całego ciała oraz głodem alkoholowym. Charakterystyczne są również: nadpobudliwość, niepokój, lęk, obniżenie nastroju oraz zaburzenia snu.
Postępujące zaniedbywanie alternatywnych do picia alkoholu zainteresowań i przyjemności.

Osoba uzależniona zaczyna dostrzegać coraz większe „korzyści” z picia i traci motywację do pielęgnowania innych rzeczy, które do tej pory miały dla niej znaczenie. Mało istotne stają się dla niej rodzina, praca, hobby, plany życiowe, a nawet zdrowie. Pomimo coraz większej destrukcji widocznej w tych dziedzinach, nie słabnie chęć do sięgania po alkohol.